စာမဖတ္လွ်င္ အနာဂါတ္ဆံုးရံႈးမည္

( ဒီကေန႕ထုတ္ the Voice daily သတင္းစာမွာေရးလိုက္တာပါ။ )

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ဆင္းရဲတယ္။ လမ္းေဘးမွာ တဲနဲ႕ေနရတယ္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက ကၽြန္ေတာ႕ ေမြးရပ္ေျမ ဧရာဝတီတိုင္းေရၾကည္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေငြ ႏွစ္ရာရွိရင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႕ၿခံနဲ႕ ေနလို႕ရတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ လမ္းေဘး က်ဴးေက်ာ္တဲ႕ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု ေနတဲ႔ တဲအိမ္ကေလးတစ္လံုးပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲခဲ႕သလဲ မွန္းၾကည္႕လို႕ရေလာက္ၿပီ။

ေနာက္ၿပီးသိပ္ဆင္းရဲေတာ႕ မိဘကလည္းကၽြန္ေတာ္႔ကို ဂရုတစိုက္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႕ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ႕ဘူး။ စားဝတ္ေနေရးက ခက္လြန္းေတာ႔ ထမင္းႏွစ္နပ္ စားဖို႕ အေသအေက် ရုန္းကန္ေနရတာကိုး။ ပညာလည္းမတတ္ေလေတာ႔ သားသမီးျပဳစုပ်ိဳေထာင္တာ ကို ဘယ္စနစ္တက် နားလည္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က လူမွန္းသိကတည္းက အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တဲ႕ အလုပ္ၾကမ္းတစ္ခု စဥ္းစားလိုက္ ၊ အဲဒီအလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က လုပ္ခဲ႕ဖူးတယ္။
ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းေတာ႕ ေလးတန္း ။ဆိုက္ကားနင္းေတာ႔ ခုႏွစ္တန္း။ အိမ္မွာ ဝက္ေတြေမြးေတာ႕ ကိုးတန္း။ ေျမပဲစိုက္ခင္းေတြထဲ ေျမပဲေခၽြတဲ႕အလုပ္လုပ္ေတာ႕ ဆယ္တန္းေရာက္ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က တစ္ေနကုန္လုပ္မွ ငါးက်ပ္။ ေငြလည္းတန္ဖိုးရွိတယ္။ လုပ္အားလည္းတန္ဖိုးရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းအားတာနဲ႕ ေငြရွာရတယ္။ စာက်က္ဖို႕အခ်ိန္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေပးႏိုင္ဘူး။အဲဒီေခတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ ေက်းဇူးႀကီးတယ္။ သူတို႕က စာငင္ခန္းထဲမွာတင္ တတ္ေျမာက္ေအာင္သင္ၾကားေပးခဲ႕ၾကတယ္။

သိပ္ဆင္းရဲလြန္းေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘဝကို ေရွ႕ကေန လမ္းေၾကာင္းျပေပးမယ္႕သူ မရွိဘူး။သြန္သင္ဆံုးမမယ္႕သူ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆံုးမပဲ႕ျပင္တာရွိခဲ႕ရင္ေတာင္မွ နာခံဖို႕လည္း အခ်ိန္မရွိခဲ႕တာ။ ဘဝဆိုတာကို ကေလးဘဝကတည္းက အေက်အလည္နားလည္ေအာင္ ကိုယ္႔ဘာသာ သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ႕ရတာ။

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္ထိ မေကာင္းတဲ႔အလုပ္မလုပ္ဖူးဘူး။ ဘဝကို သိပ္တန္ဖိုးထားတယ္။ တတ္စြမ္းသေလာက္ တိုင္းက်ိဳး ၿပည္က်ိဳးလုပ္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ကေလးပိုင္ေနၿပီ။ စီးပြားကို သာဖိဖိဆီးဆီးရွာရင္လည္း အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာႏိုင္တယ္။ အသက္ရလာတဲ႕ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ခ်မ္းသာဖို႕ အလုပ္ကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး လူ႕ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းအက်ိဳးကိုပဲ ဦးစားေပးၿပီး တတ္စြမ္းသေလာက္လုပ္ဖို႕ ေရြးခ်ယ္လိုက္လို႕သာ။

ေငြမခ်မ္းသာေပမယ္႕ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ဘဝဟာ ေနေပ်ာ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားသူေတြလည္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝက ျပည္႕စံုတယ္။ေက်နပ္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္မွာ ေက်နပ္စိတ္အျပည္႕ ရွိေနဖို႕ဟာ ဘဝကို ေကာင္းမြန္စြာေနထိုင္ၿပီး အဆံုးသတ္ႏိုင္ေရး ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ နားလည္တယ္။

အဲဒီေတာ႔ ငယ္ငယ္က ဒီေလာက္မြဲေတစုတ္ျပတ္ခဲ႔တဲ႕ ၊ဆံုးမပဲ႔ျပင္မယ္႕သူ တစ္ေယာက္မွမရွိခဲ႕တဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဟာ ပ်က္စီးမသြားတဲ႔အျပင္ ေအာင္ျမင္တဲ႕ဘဝကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ႕တာ၊ ကိုယ္႕အက်ိဳးေရာ အမ်ားအက်ိဳးေရာ ထမ္းေဆာင္ သယ္ပိုးႏိုင္တာ အံ႔ၾသစရာလို႕ မထင္ဘူးလား။ ဒီလို နိမ္႕က်လြန္းတဲ႕ဘဝကလူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္အရာကမ်ား လမ္းလြဲမသြားေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းၿပီး လမ္းမွန္ေပၚမွာရွိေနေစခဲ႕သလဲဆိုတာ စိတ္ဝင္စားၾကမွာပဲ။လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ။ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ။ ဆံုးမပဲ႕ျပင္မယ္႕သူရွိသည္ျဖစ္ေစ။မရွိသည္ျဖစ္ေစ။ ဘဝကို ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေစတဲ႕ အရာကို တန္ဖိုးလည္းထားၾကမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အခုလို ကိုယ္႕ဘဝကို ကိုယ္ေက်နပ္ေနေအာင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ကိုယ္က်န္းမာေနေအာင္ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ရေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ႕ အေနအထားေရာက္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းတြန္းတင္ေပးခဲ႕တဲ႕ အတစ္ခုတည္းေသာ အေျခခံအေၾကာင္းတရားကေတာ႕ စာဖတ္ျခင္းပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝက ေရႊေသြး ေတဇေခတ္ပါ။ေရႊေခါင္းေျပာင္ စံေရႊျမင္႔ ေခတ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရွာလို႕ရတဲ႕ပိုက္ဆံကို အေမ႔ကိုအားလံုးျပန္ေပးပါတယ္။ အေမက မုန္းဖိုးျပန္ေပးတဲ႕ ဆယ္ျပားကိုက်စ္ေနေအာင္စုပါတယ္။ တစ္လ သံုးက်ပ္ရပါတယ္။ တစ္က်ပ္ဖိုးထက္ပိုၿပီးမုန္႕မစားပါဘူး။ တစ္လကို ႏွစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ စာအုပ္စာေစာင္ပဲဝယ္ပါတယ္။ ထင္းရူးေသတၱာပံုးေလးေတြနဲ႕ စာအုပ္ေလးေတြကို စုေဆာင္းတယ္၊ဖတ္ရႈတယ္။ စာဖတ္တဲ႕အလုပ္ေလာက္ ဘာကိုမွ မက္ေမာတာမရွိခဲ႕ဘူး။ ခုႏွစ္တန္းရွစ္တန္းအရြယ္မွာ မိုးေဝရႈမဝ ဝယ္ဖတ္ၿပီ။ စာေပအဆင္႔အတန္းအရမ္းျမင႔္တဲ႔ မဂၢဇင္းေတြ။ လံုးခ်င္း ဝတၳဳေတြဖတ္ၿပီ။ ဆရာဇဝနရဲ ႕ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားလိုစာအုပ္ေတြ၊ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းတို႕ ေရးတဲ႕ စာအုပ္ေတြ။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႕ စာဖတ္ဖို႕ အခြင္႔အလမ္းေတြပိုပြင္႔သြားေတာ႔တာေပါ႔။ လမ္းေဘးမွာ ပံုေရာင္းတဲ႕ စာအုပ္ မ်ိဳးစံုကို ေမႊေႏွာက္ဝယ္လို႕ရတယ္။

ေနာက္ဆံုး ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို႕ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ႔လည္း ေထာင္ထဲမွာ စာခိုးဖတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေထာင္ထဲေနခဲ႕တုန္းက စာဖတ္ခြင္႕မရွိေသးဘူး။ ေၿပာရရင္ ေထာင္တြင္းစာဖတ္ခြင္႔ကိုရုန္းကန္ရယူေပးခဲ႕တဲ႕ အထဲမွာလည္းကၽြန္ေတာ္ပါခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၿမစ္ႀကီးနားေထာင္ပို႕ထားတာ။ အေမွာင္ခန္းထဲ တစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေနကုန္။ ေရခ်ိဳးဖို႕ကလြဲလို႕ အျပင္ထြက္ခြင္႔မရွိပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ တစ္ခုခုမလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခန္းထဲပိတ္ထားတာခံရရင္ ဘယျဖစ္မလဲ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည္႕။ ေထာင္ထဲမွာတရားမထိုင္တဲ႕ စာမဖတ္တဲ႕ က်န္းမာေရးေလ႕က်င္႔ခန္းမလုပ္တဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ ဘယ္ေတာ႕မွ ေထာင္ကေန အေကာင္းပကတိမထြက္ႏိုင္ဘူး။တစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးျဖစ္ျဖစ္လုပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ။ တရားထိုင္လို႕ ဥာဏ္ရတာ စိတ္တန္ဖိုးတက္တာ ေထာင္မက်ခင္အထိ ယံုတယ္လည္းမဟုတ္ မယံုဘူးလည္းမဟုတ္။ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္လည္းလုပ္ခဲတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ႕ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက
ေရးတဲ႕စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ဖတ္ရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဘာသာေရးစာအုပ္တစ္မ်ိဳးပဲ တရားဝင္ဖတ္လို႕ရတဲ႕ေခတ္။ အရႈပ္ထဲမွာရွင္းေအာင္ေနဆိုတဲ႕ စာအုပ္ေလး။ ဒီစာအုပ္ေလးေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေထာင္တြင္းဘဝ ေၿပာင္းသြားတယ္။ လူပဲေထာင္က်ေတာ႕တယ္။ စတ္က လြတ္လပ္သြားၿပီ။ တရားထိုင္နည္းကို အလြယ္ဆံုး အရွင္းဆံုးသင္ေပးတဲ႕စာအုပ္ေလးပါ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးကို တိုင္းတာျပလို႕ေတာင္မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က်ေနလို႕ စိတ္မဆင္းရဲေတာ႕တဲ႕အျပင္ ကိုယ္ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္တဲ႕ဘာသာတရားရဲ႕အႏွစ္သာရကိုပါရခဲ႕တယ္။ သိခဲ႕တယ္။

တျခားကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲမွာဖတ္ခဲကတဲ႕စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေတာ႔ ေျပာျပမေနေတာ႔ဘူး။ အမ်ားႀကီးပဲ။ တိုင္းမဂၢဖင္းကေန စၿပီး ေဟာင္ေကာင္ကို ေနာက္ဆံုးအုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ႕ british governer က ေဟာင္ေကာင္အေၾကာင္း ေရးထားတဲ႕ စာအုပ္အထူႀကီး အဆံုး အမ်ားႀကီး။ ေနာက္ဆံုးစာဖတ္ဝါသနာက ကၽြန္ေတာ႕ဘဝကို အႀကီးမားဆံုးေထာက္ပံ႔ခဲ႕တယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ သိခဲ႕တယ္။ အခုလူငယ္ေတြ စာေကာင္းဖတ္ခြင္႔ ဆံုးရံႈးေနၿပီ။ဆံုးရံႈးေနၿပီဆိုတာက သူတို႕ကို တျခားအာရံုေတြက ၿဖားေယာင္းတာခံေနရၿပီး စာေကာင္းေပမြန္လည္းရွားပါးသေလာက္ျဖစ္လာေနၿပီ။ ဒါဟာ လူငယ္တြအတြက္ေရာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ေရာ အႀကီးမားဆံုးအႏၱရာယ္ပါ။ ေပါ႔ေပါ႔မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နည္းလမ္းေတြ ရွာသင္႔ၿပီ။ေျဖရွင္း သင္႔ၿပီ။ ရသစာေပလည္း ရွားလာသလို တစ္ကယ္တမ္းေခတ္စန္အသစ္ ထူေထာင္ၾကေတာ႕ လူငယ္ေတြမျဖစ္မေနဖတ္ဖို႕ သုတစာေပလည္းမရွိသေလာက္ရွားေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထူေထာင္ေနတဲ႕လူ႕ေဘာင္သစ္(ဒီမိုကေရစီစနစ္) ဟာ အနာဂါတ္မွာ လူငယ္ေတြလက္ထဲေရာက္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေသရင္ သူတို႕ လူႀကီးလုပ္ၾကမယ္။ စာေပေလ႕လာဖတ္ရႈတဲ႕ဓေလ႔ ဆိတ္သုဥ္းစ ေခတ္မွာႀကီးျပင္းတဲ႕လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂါတ္ဘယ္ေလာက္ ခိုင္မာမလဲ။ကၽြန္ေတာ္ေတာ႕ မေတြးရဲဘူး။ အခု လူငယ္ေတြဟာ စာဖတ္ခြင္႔တြင္ဆံုးရံႈးတာမဟုတ္ဘူး။

သူတို႕အခ်ိန္ေတြလည္းတန္ဖိုး ေပ်က္ဆံုးေနၿပီ။ အင္တာနက္နဲ႕ ဂိမ္းဆိုင္မွာအခ်ိန္ကုန္တာရွိတယ္။ မိဘေတြ ေလာဘႀကီးလို႕ ေက်ာင္းစာနဲ႕ပဲလံုးေထြးေနၾကရေတာ႕ အျပင္စာ ဖတ္ခြင္႔ဆံုးရံႈးကုန္တာရွိတယ္။ မိဘေတြကလည္း သားသမီးေတြရဲ႕ဘဝကို ဆယ္တန္းနဲ႕ ညီမွ်ျခင္းခ်တယ္။ ဆယ္တန္းမွ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕မေအာင္ရင္ ဘဝဆံုးေတာ႕မယ္႕အတိုင္းပဲ။ လြဲေနၿပီ။ သားသမီးေတြကို စာက်က္ဖို႕ကလြဲလုိ႕တျခားအခ်ိန္ ၊ အခြင္႔အေရး လံုးဝမေပးၾကေတာ႕ဘူး။

ဒီေတာ႕ လူငယ္ေတြရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အနာဂါတ္ေရာ တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ပါ အႏၱရာယ္ရွိေနၿပီ။ စာမဖတ္ရင္ ဘဝရဲ႕အဓိပၸါယ္၊ ေလာကရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို မသိႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွ ေအာင္ျမင္မႈအစစ္မရႏိုင္ဘူး။ေငြနဲ႕ ဘဝေအာင္ျမင္မႈ ညီမွ်ျခင္းခ်လို႕မရဘူး။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ စာဖတ္ခြင္႔ဆံုးရံႈးရင္ သုတ၊ရသစာေပေတြ ေပ်က္ဆံုးရင္ ေသခ်ာေပါက္ အဲဒီလူ႕ေဘာင္နဲ႕ မွီခိုေနတဲ႕လူေတြရဲ႕ အနာဂါတ္ေပ်က္ဆံုးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ action ယူသင္႔ၿပီ။ လုပ္ႏိုင္တာလုပ္ၾကရေတာ႕မယ္။ ေရစံုေမွ်ာထားလို႕မရေတာ႕ဘူး။ စာဖတ္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာနည္းသိမယ္။ဘဝရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ခံစားႏိုင္မယ္။ ကိုယ္က်င္႕တရားတန္ဖိုးေတြ ၿမင္႔လာမယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိခ်င္တဲ႕လူေတြတိုးလာမယ္။ စိတ္ယုတ္မာတဲ႕သူေတြနည္းလာမယ္။ စာမဖတ္ရင္ စာဖတ္ခြင္႔မရရင္ေတာ႕ အဲဒါေတြနဲ႕ေျပာင္းျပန္ျဖစ္မွာပဲ။ ဘဝေတြဆံုးရံႈးမယ္။

အနာဂါတ္ေတြလည္းေပ်ာက္ဆံုးမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။

ပိုက္တင္