"၂၀၁၃ မွ ၂၀၁၄ သို႔ မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကား"

ေက်ာ္ဝင္း

“ျဖစ္စဥ္” ႏွင့္ ျပကၡဒိန္ႏွစ္မ်ား

စာေရးသူက ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကို ျပကၡဒိန္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ မၾကည့္။ “ျဖစ္စဥ္” အေနႏွင့္ ျမင္သည္။ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳေနရေသာ ဒီမုိကေရစီ အေျပာင္းအလဲကိုပဲၾကည့္။ ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွ စတင္ခဲ့ေသာ ယေန႔ထက္တုိင္ အေျဖမေတြ႕တတ္ေသးေသာ ေရွ႕ဆက္လံုးပန္း အားထုတ္ၾကရဦးမည္ျဖစ္ေသာ ခရီးရွည္ ခရီးၾကမ္းႀကီး အျဖစ္သာ သေဘာယူသည္။


ေျပာရလွ်င္ ယခုျဖစ္စဥ္မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ ႀကိဳးပမ္းမႈျဖစ္သည္။ ပထမအႀကိမ္ ဒီမိုကေရစီေရးကို လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦး ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကပင္ စတင္ခဲ့သည္။ သို႔တေစ ၁၉၆၂ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းမႈတြင္ ပုဒ္မ ခ်ခံလုိက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အေမွာင္ေခတ္ႀကီး။ အေမွာင္ကန္႔လန္႔ ကာႀကီးကို ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးႏွင့္ ဆြဲတင္ ဖယ္ရွားလိုက္ရာမွ ဒုတိယအႀကိမ္ ႀကိဳးပမ္းမႈစသည္။ ယခုဒုတိယအႀကိမ္၏ ထူးျခားခ်က္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပုဒ္မအခ်ခံခဲ့ရေသာ္လည္း ပထမအႀကိမ္မွာလုိ အၿပီးတုိင္ ရပ္မသြား။ တေငြ႕ေငြ႕ ရွင္သန္က်န္ရစ္ေသာ အေရးေတာ္ပံု စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ုန္းထကာ “ျဖစ္စဥ္” ႀကီးကို အသက္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ “ျဖစ္စဥ္” ဆုိေသာ္လည္း “မ်ဥ္းတန္းသေဘာ” (Linear) ကားမဟုတ္။ ျမန္လုိက္၊ ေႏွးလုိက္၊ ငုပ္လုိက္၊ ေပၚလုိက္ non-Linear သေဘာျဖစ္သည္။



ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ အာဏာသိမ္းမႈျဖင့္ ပုဒ္မခ် ခံလုိက္ရသည္။ သို႔တုိင္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ျပန္လည္လူးလြန္႔လာ ျပန္သည္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အၿပီးတြင္ကား ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ပုဒ္မႀကီးႀကီး အခ်ခံလိုက္ရျပန္ရာ ကာလအတန္ ၾကာသြားသည္။ ဤအတြင္း လံုးဝ ၿငိမ္သက္သြားသည္ေတာ့လည္းမဟုတ္။ အခါ အားေလ်ာ္စြာ ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားၾကသည္မ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ဆုိသလုိ ရွိခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ၂၀၁၀ တြင္ ျပန္လည္ အသက္ဝင္လာကာ ၂၀၁၂ တြင္ အရွိန္ျပန္ရလာသည္။ သို႔တေစ ၂၀၁၃မွ ၂၀၁၄ အကူး တြင္ကား ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ပုဒ္မခ်ခံရမည့္ အႏၲရာယ္အခ်ဳိ႕ကို ျမင္သေလာက္ ျမင္ေနရေခ်ၿပီ။



သတိျပဳ ဆင္ျခင္စရာမ်ား


ေျပာၾကစတမ္းဆုိလွ်င္ မည္သည့္ ဒီမိုကေရစီ အေျပာင္းအလဲမွ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕တတ္သည္ မဟုတ္၍ ဆုိခဲ့ပါ အခက္အခဲ အတားအဆီးမ်ားမွာ ဆန္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။ သို႔ႏွင့္တုိင္ ပုဒ္မ ခ်ခံရမႈမ်ား မ်ားလြန္း ၾကာလြန္းလွ်င္မူ ဒီမိုကေရစီခရီးမွာ ၾကာသင့္သည္ထက္ ပိုၾကာသြား ႏုိင္ေပသည္။ အဆင္မသင့္လွ်င္ ဝကၤပါထဲတြင္ ပိတ္မိၿပီး ဒီမိုကေရစီပင္ လမ္း ေပ်ာက္သြားႏုိင္စရာ ရွိသည္။ သို႔အတြက္ မည္သို႔ေသာ အခင္းအက်င္းႏွင့္ အေျခအေနမ်ဳိးတြင္ ပုဒ္မခ် ခံရတတ္သည္ကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ ၾကလွ်င္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အက်ဳိးမယုတ္တန္ရာဟု သေဘာရပါသည္။


ယခုဆက္လက္ၿပီး စာေရးသူ ေတြးမိသည္မ်ားကို စာရင္းတုိ႔ ခ်ျပ သြားပါမည္။


၁။ လက္ဝဲေသြဖည္ေရး အႏၲရာယ္


ႏုိင္ငံေရးမဟာဗ်ဴဟာ နည္းဗ်ဴဟာမ်ား ခ်မွတ္ရာတြင္ လက္ဝဲ လက္ယာ ေသြဖည္ေရးမ်ား ရွိတတ္ပါသည္။ (ဤေနရာတြင္ အိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ လက္ဝဲ လက္ယာကို ဆုိလုိသည္မဟုတ္ပါ။ ဗ်ဴဟာေရြးခ်ယ္ေရးတြင္ ႀကံဳေလ့ရွိေသာ ေသြဖည္ေရးမ်ားကိုသာ ဆုိလုိသည္။) လက္ဝဲေသြဖည္ေရး ဆုိသည္ မွာ ပကတိ အေျခအေနက ခြင့္ျပဳသည္ထက္ ေက်ာ္လြန္ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး လက္ယာေသြဖည္ေရး ဆုိသည္မွာကား ပကတိအေျခအေနက ခြင့္ျပဳသည္ထက္ ေနာက္က် က်န္ရစ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လက္ယာေသြဖည္ေရး ဆိုလွ်င္ အရွိန္တင္၍ အဖတ္ဆယ္ ရႏုိင္ေသာ္ လည္း လက္ဝဲေသြဖည္ေရးမွာ ဤမွ်မလြယ္။ အရွိန္လြန္ေမွာက္ထုိး လဲတတ္သည္ျဖစ္ရာ ျပန္ထဖုိ႔ပင္ မလြယ္။ ထမရေအာင္ ဖိထားမည့္ ဖိနပ္ေတြက အဆင္သင့္ရွိသည္။ သို႔အတြက္ လက္ဝဲ ေသြဖည္ေရးက ပိုအႏၲရာယ္ႀကီးသည္။


ယေန႔မ်က္ေမွာက္ျပဳေနရေသာ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္စဥ္ႀကီးတြင္ လက္ဝဲ ေသြဖည္ေရးမ်ားႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳခဲ့ရသည္ဟု ေတြးမိသည္။ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ လက္ထက္တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ကမ္းလွမ္း ခ်က္ကို ျငင္းပယ္ၿပီး “ကိုယ္ခ်ည္းပါေသာ ၾကားျဖတ္အစိုးရ” ေတာင္းရာမွ ၁၉၈၈ အာဏာသိမ္းမႈႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ရျခင္း။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အႀကိဳကာလတြင္ ၆၂ ပံုႏွိပ္ဥပေဒ အာဏာဖီဆန္ေရးမွ အေထြေထြ အာဏာဖီဆန္ေရးသို႔ ကြၽံသြားရာမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္မီ General Supressing ႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆိုင္လုိက္ရျခင္း။ (ေနာက္ထပ္ ဥပမာေတြလည္း မနည္းမေနာ ရွိပါေသးသည္။)



၂။ “လႈပ္ရွားခြင့္”ႏွင့္ “အကန္႔အသတ္” မ်ား


၂၀၁၃ ျပႆနာ အေထြေထြတြင္ အေျခခံဥပေဒ ဒီဘိတ္ႀကီးက ထိပ္ဆံုးတန္းမွာ ရွိသည္ဟုျမင္သည္။ ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒက စရပါလိမ့္မည္။ စာေရးသူက ၂၀၀၈ ကို ဥပေဒစံႏႈန္းမ်ားထက္ ယခင္အစိုးရ၏ “ထြက္ေပါက္ မဟာဗ်ဴဟာ” တစ္ခုအျဖစ္ ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ ျမင္လုိသည္။ ဤဥပေဒတြင္ “မေျပာင္းမျဖစ္၊ ေျပာင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မည္” ဆုိေသာ အေျမာ္အျမင္မွ လာသည့္ “လႈပ္ရွားခြင္” (Space) မ်ားလည္း ပါသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ “ေျပာင္းလိုက္မွ မိမိတို႔ဘက္ ဦးလွည့္လာေလမလား” ဆုိေသာ စိုးရိမ္မႈမ်ားမွလာသည့္ “အကန္႔အသတ္” (Limit) မ်ား လည္း ပါသည္။ ဆုိခဲ့ပါ “လႈပ္ရွားခြင္”ႏွင့္ “အကန္႔အသတ္” တုိ႔ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာမွ် ထားျခင္းသည္ပင္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ(ထြက္ေပါက္ မဟာဗ်ဴဟာ) ၏ အသက္ဟု ယူဆရသည္။


ဆုိခဲ့ၿပီးေသာ “ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ” မက်ဳိးေပါက္သေရြ႕ ဒီမိုကရက္တစ္ အင္အားစုမ်ားအတြက္ “လႈပ္ရွားခြင္” ရွိေနပါလိမ့္မည္။ ပုဒ္မခ် အႏၲရာယ္မရွိ ႏုိင္ေလာက္ပါ။ ေရရွည္တြင္ စိုးရိမ္မကင္းမႈမ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး “အကန္႔အသတ္မ်ား” ေလ်ာ့ပါးသြားကာ “လႈပ္ရွားခြင္”မ်ား က်ယ္လာႏုိင္စရာ ရွိပါသည္။ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ကား ဒီမိုကရက္တစ္ အင္အားစုမ်ားအေနႏွင့္ ေပးထားေသာ “လႈပ္ရွားခြင္” အတြင္းတြင္သာ ပါးပါးနပ္နပ္ ကစားတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ ဤသို႔ မဟုတ္ပါက ပုဒ္မခ် အႏၲရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚသလို ျဖစ္လိမ့္မည္။



၃။ တျဖည္းျဖည္းလား၊ တစ္ခ်ီတည္းလား


အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေနသည့္ အခ်က္ကိုပင္ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြး လုိပါေသးသည္။ ဆုိရလွ်င္ မည္သည့္ အေျခခံဥပေဒမွ ဒီမိုကရက္တစ္ စံႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ပါက ၿပီးျပည့္စံုလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဥပမာ - အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၏ မူလစတင္ခါစ အေျခခံဥပေဒမွာဆုိလွ်င္ ကြၽန္စနစ္ကို ခြင့္ျပဳ ထားရသည္မ်ားပင္ ရွိသည္။ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲသူမ်ားအေနႏွင့္ “ေပါင္းစည္းေရး” အတြက္ “လြတ္လပ္မႈ”ကို အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ဆုိင္းငံ့ထားရသည္ မ်ားရွိသည္။ ဤတြင္ ေျပာလုိသည္မွာ “မည္သည့္ အေျခခံဥပေဒမွ စတင္ ေရးဆြဲစဥ္က စံမမီ၊ စံမကိုက္၊ လုိအပ္သလို ျပင္ဆင္ၾကရသည္” ဆုိေသာ သေဘာျဖစ္ပါသည္။


ဤသို႔ ျပင္ၾကရာတြင္လည္း တစ္ခ်ီတည္း၊ တစ္ဘရိတ္တည္းႏွင့္ စံကိုက္ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ေအာင္ ျပင္လုိ႔ရသည္ မဟုတ္။ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ အခက္အခဲ အဟန္႔အတား ျဖစ္သည္မ်ားကို ဦးစားေပး၍ အဆင့္ဆင့္ အခ်ိန္ယူ ျပင္ဆင္ၾကရသည္သာ ျဖစ္သည္။ အေမရိကမွာဆုိလွ်င္ လက္ရွိ အေနအထားေရာက္ေအာင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ျပင္ခဲ့ရသည္။ ဒီမိုကေရစီ အုတ္ျမစ္ ခုိင္မာေစေရး အတြက္ပင္ ၁၂ ႏွစ္ အခ်ိန္ယူ ျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္ဟု သိရသည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ကား အသစ္ေရးခ်င္သူေတြပင္ ရွိသည္။ အသစ္က အခြင့္မသာေတာ့၊ ျပင္ေရး ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ အသစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လာၾကသည္။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အေျခခံဥပေဒပါ ပုဒ္မမ်ား၏ တစ္ဝက္ေက်ာ္ ျပင္လွ်င္ အႏွစ္သာရအရ အသစ္ေရးရာ ေရာက္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ဥပေဒပညာရွင္မ်ား သတိျပဳၾကေစခ်င္သည္။



၄။ လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လမ္းေပၚႏိုင္ငံေရး


ဥပေဒတြင္း ႏုိင္ငံေရးကို တရားဝင္ ခြင့္ျပဳမထားေသာ စနစ္မ်ား ေအာက္တြင္မူ လမ္းေပၚႏုိင္ငံေရးမွာ ျပည္သူလူထု၏ တစ္ခုတည္းေသာ အားထားရာလို ျဖစ္ေနပါသည္။ အေမွာင္ကန္႔လန္႔ကာႀကီးကို အန္တုဗလျပဳ၍ စတင္ဆြဲခ် ရသည္မွာလည္း “လမ္းေပၚႏုိင္ငံေရး” သာ မ်ားပါသည္။ သို႔ႏွင့္တုိင္ တရားဝင္ လႊတ္ေတာ္မ်ား ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အခင္းအက်င္းသစ္တြင္ကား “လမ္းေပၚႏုိင္ငံေရး” ကို ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ အသံုးျပဳဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။


ယေန႔ကာလမွာ ေအသင္ေခတ္ကလို လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းစီက ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္ အရယူေသာ “တိုက္႐ိုက္ဒီမိုကေရစီ” မဟုတ္ေတာ့ပါ။ တုိက္႐ိုက္ဒီမိုကေရစီ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔လည္း လက္ေတြ႕မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လူထုကိုယ္စားလွယ္မ်ားမွ တစ္ဆင့္ ဆႏၵ ေဖာ္ထုတ္ၾကရေသာ “ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီ” ေခတ္ျဖစ္သည္ကို သတိခ်ပ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ လူထု ကိုယ္စားလွယ္မ်ား စုေဝးရာ လႊတ္ေတာ္သည္သာ အဆံုးအျဖတ္ႏွင့္ အေခါင္အခ်ဳပ္ ျဖစ္ပါသည္။


ဤသို႔ဆိုသည္ႏွင့္“လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ ႏုိင္ငံေရး” ကို ပစ္ပယ္သည္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ပံုသဏၭာန္မ်ဳိးစံု လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ ႏုိင္ငံေရးမွာ လႊတ္ေတာ္ကို အေထာက္အကူျပဳရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္ကို ဦးတည္ရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ ႏုိင္ငံေရး ဆိုရာတြင္ လမ္းေပၚႏုိင္ငံေရး တစ္ခုတည္း မဟုတ္သည္ကိုလည္း ဆင္ျခင္ၾကဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ လႊတ္ေတာ္ သည္သာ အဓိက ႏုိ္င္ငံေရးဖုိရမ္ႀကီး ျဖစ္ရပါလိမ့္မည္။



၅။ အသိုင္းအဝို္င္း စိတ္အခံႏွင့္ အမ်ားႀကိဳက္ ေပၚျပဴလာ ႏုိင္ငံေရး အႏၲရာယ္


ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးတြင္ “အသုိင္းအဝိုင္းစိတ္အခံ” (Group Psychology) သေဘာေတြ အေတာ္ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ လူတစ္ဦးအဖြဲ႕ အစည္းတစ္ခု အေနႏွင့္ လက္ေတြ႕ အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္ေသာ စဥ္းစားခ်က္ေတြ ရွိႏုိင္သည့္တုိင္ အစုအေဝးသေဘာျဖစ္လာလွ်င္မူ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ျဖစ္တတ္သည္။ အစုအေဝး အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႕တစ္စည္းက ရဲရဲေတာက္ အဆိုတစ္ခု တင္လိုက္လွ်င္ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏုိင္ မျဖစ္ႏုိင္ အသာထား ျငင္းဖုိ႔ အေတာ္ခက္သည္။ မိမိ၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ အမွတ္အသား ထိခိုက္ပြန္းပဲ့ေလမလားဆိုေသာ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ လက္ေတြ႕ အလုပ္မျဖစ္ေသာ အႏၲရာယ္ပင္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ေသာ စုေပါင္းရပ္ခံမႈတြင္ စြဲခိုင္ေနေလ့ရွိသည္။ ဤ စိတ္သဘာဝက လက္ေတြ႕က်ေသာ မဟာဗ်ဴဟာတစ္ရပ္ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ခက္ခဲႏုိင္ပါသည္။



ဤအခ်က္ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ေျပာလုိသည္မွာ “အမ်ားႀကိဳက္ ေပၚျပဴလာ ႏုိင္ငံေရး” အႏၲရာယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဘက္ေပါင္းစံု ပိတ္ဆို႔ ခံထားရေသာ အေနအထားမွ တစ္စံုတစ္ရာ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္း လာေသာ အခါတြင္ လူတုိင္းလူတုိင္း ေျပာစရာ၊ ဆိုစရာ ရင္ဖြင့္စရာေတြ ရွိလာသည္မွာ သဘာဝ က်ပါသည္။ သို႔တေစ တာဝန္ယူမႈ အလ်င္းမရွိေသာ လက္ခုပ္သံခ်ဴသည့္ “အမ်ားႀကိဳက္ ေပၚျပဴလာ ႏုိင္ငံေရး” မ်ဳိးလည္း ဤကာလမ်ဳိးတြင္ ေခတ္စားတတ္သည္။ ဤႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးကား အမွန္ပင္ အႏၲရာယ္ရွိသည္။ အသံေၾကာင့္ ဖားေသႏုိင္သလုိ “လူလည္ႀကီးမ်ား၏ အာဝဇၨန္း ႏုိင္ငံေရး” (Demagogic Political Trend) သုိ႔လည္း ဦးတည္ သြားႏုိင္စရာ ရွိသည္။


ေျပာရလွ်င္ ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ အျခင္းအရာအားလံုး ၂၀၁၃ မွ ၂၀၁၄ အကူးတြင္ ေတြ႕ေနရသည္။ စာေရးသူ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ Time မဂၢဇင္းမွ အက္ေဆး တစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရမိသည္။ ယခုလို ... “တုိင္းျပည္တစ္ျပည္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ၿပီဆိုလွ်င္ သူရဲေကာင္းေတြ ေပၚထြက္တတ္ပါသည္။ သို႔တေစ သူရဲေကာင္းေတြလိုသည္ထက္ ပိုမ်ားေနလွ်င္လည္း အဆိုပါ တုိင္းျပည္ ျပန္ကံဆိုး သြားတတ္သည္ ...” ဆုိသတတ္။


ေသာ့ခ်က္


ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အေျပာင္းအလဲကို ဂ႐ုဓမၼထား၍ ေလ့လာေစာင့္ ၾကည့္ေနေသာ စတင္းဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္မွ ပါေမာကၡ လာရီဒုိင္းမြန္းက ယခုလို မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။ “ယခင္အစိုးရေဟာင္းမွ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားမ်ား” ႏွင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ အင္အားစုမ်ားထဲမွ “သေဘာထား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူ မ်ား” ၾကား ႏုိင္ငံေရးပဋိညာဥ္ တစ္ရပ္ ရရွိေအာင္ မဖန္တီးႏုိင္ၾကေသးသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံေရး၏ အဓိကအက်ဆံုး လစ္ဟာခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ ပဋိညာဥ္မ်ဳိး မရွိသည့္ အေျခအေနတြင္ အေျပာင္းအလဲကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ခရီးဆက္ႏုိင္ဖို႔ ခက္ခဲလွပါသည္။ အဆင္မသင့္လွ်င္ ကတိမ္းကပါးပင္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္သြားႏုိင္သည္ ...” စသည္ျဖင့္


သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ကလည္း သူ၏မိန္႔ခြန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ထိပ္တုိက္ ရင္ဆုိင္ေရးကို ေက်ာ္ၿပီး “အျပန္အလွန္ ေစ့စပ္ညႇိႏိႈင္း အေျဖရွာသည့္ ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈသစ္” ထြန္းကားဖို႔ လိုေၾကာင္း မၾကာခဏ ဆိုသလို ေျပာဖူးသည္။ လာရီဒုိင္းမြန္း ေျပာေသာ “ႏုိင္ငံေရး ပဋိညာဥ္အတြက္ အလားအလာေကာင္းဟု ယူဆရပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း မၾကာေသးခင္ကပင္ “ေလးပြင့္ဆုိင္ေဆြးေႏြး” ၾကဖို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။ ဆိုခဲ့ပါ “ႏုိင္ငံေရးပဋိညာဥ္” အတြက္ ႀကိဳဆိုအပ္ေသာ အစျပဳခ်က္ဟု ျမင္ပါသည္။


သို႔ႏွင့္တုိင္ တကယ့္လက္ေတြ႕တြင္မူ ယခုခ်ိန္ထိ ဘာမွ ျဖစ္မလာေသးပါ။ အကြဲအၿပဲမ်ား သည္းသန္ျပင္းထန္လွေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးတြင္ တရားဝင္ ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးအေျဖရွာမႈမ်ား ေပၚထြက္ဖို႔ ခက္ခဲသည္ျဖစ္၍ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္လိုပါ။ တရားဝင္ မျဖစ္ႏုိင္ေသးလ်င္ေသာ္မွ အျခားေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ အေျဖရွာလွ်င္ေကာ ... မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးလား။ စဥ္းစားမိသည္ တည္ၿငိမ္ေသာ အေျပာင္းအလဲအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ “ႏုိင္ငံေရး ပဋိညာဥ္” တစ္ရပ္ထြက္ေပၚလာေစရန္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ႀကိဳးစား အေျဖရွာေပးၾကပါရန္ ေခါင္းေဆာင္ အားလံုးကို ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ ႏုိင္ငံေရးပဋိညာဥ္မ်ဳိးျဖင့္သာ ပင္မ ေရစီး လႊတ္ေတာ္ႏုိင္ငံေရးကို အားျဖည့္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္ ထင္ပါေၾကာင္း။



မွတ္ခ်က္ - ယခုစာစုမွာ ၂၀၁၄ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔က UMFCCI တြင္ စာေရးသူ ေျပာခဲ့သည္ မ်ားကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ ျပန္ေရးထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။


https://www.facebook.com/politicalarticlesofmyanmar